σε απίστευτους κόσμους εκείνη καταφέρνει να συγκεντρώνεται μέσα σ’ ένα κοχύλι και να κρυσταλλοποιείται για να έρθει μια μέρα που τα κύματα της θάλασσας στην αμμουδιά της παραλίας θα την βγάλουν, που το φως του ήλιου απ’ το σκοτάδι θα την ελευθερώσει, βγάζοντάς την απ’ το κέλυφός της.
Έτσι λέει αυτή η ιστορία αυτής της Πέρλας, γιατί η κάθε μία έχει την ιστορία της για να διηγηθεί.
Μερικές πέφτουν στα χέρια του γιου του ψαρά, ο οποίος μια που την βρήκε, θεωρεί ότι του ανήκει και εκεί που την απελευθερώνει, την φυλακίζει μέσα του.
Κομματιασμένος, καταφέρνει και το συνειδητοποιεί, και μετανοεί.
«Αυτό που αγαπάς, το αφήνεις ελεύθερο και εκείνη, σαν όμορφο φώς, έμπνευσης της ζωής, μεταλλάσει την πραγματικότητα της ύπαρξής μας», άκουσα μια μέρα απ’ το στόμα του ψαρά.
Τα χρόνια περνούσαν και οι ιστορίες τους ενώνονταν σε μια ζωή, εκεί απ’ όπου είχαν αρχίσει.
Ξύπνησε απ’ το χτύπημα του φωτός του ήλιου για να τρέξει στην παραλία ελεύθερη και να χορέψει στον ρυθμό της μελωδίας που τα κύματα της θάλασσας παίζουν.
Ξεχνιέται λιγάκι εκεί στην αθωότητά της ντυμένη με το φως του βλέμματός του.
Ένα αεράκι, που απ’ το βάθος της θάλασσας έρχεται φορτωμένο με μηνύματα και μνήμες, απότομα την ξυπνάει.
Μην μου πεις ότι έχω φως μέσα μου. Έρχομαι όπως αυτό το αεράκι απ’ τα βάθη της θάλασσας, γεμάτο μηνύματα και μνήμες που ρέουν μέσα στις κρύες νύχτες του χειμώνα, του είπε με σιγουριά για όσα είχε ζήσει. Καθώς σκοτείνιαζε και τα μάτια της γεμίζανε με δάκρια, ένα συναίσθημα μελαγχολίας την κέρδισε, παρόλο που της χρειαζόταν να πάρει μια απόφαση. Τι ήτανε; Το σκοτάδι που θυμόταν ή αυτό το φως που κοίταζε και που τόσο ήθελε τώρα. Ασχολήθηκε με όλες αυτές τις σκέψεις για να δώσει μια λύση εκείνη την στιγμή, μα αυτό τράβηξε τόσο, που του ήλιου ο χρόνος τελείωσε. Την φίλησε με τις τελευταίες του ακτίνες για να της ξαναχτυπήσει στην αυγή, αυτό όμως την μοναξιά περισσότερο της αύξησε. Τα δάκρια ταράξανε την θάλασσα και μια δυνατή βροχή, σαν σκοινιά που πέφτουν απ’ τον ουρανό, καθώς αυτά λυγίζανε και γίνονταν ρυάκια για να τελειώσουν στην θάλασσα που φούντωνε.
Εκεί ανακατεύονταν τα πάντα. Οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα, οι πράξεις, τα άγχη και οι προβληματισμοί μας, όσα είχαμε ζήσει αυτή η βροχή τα έπαιρνε με το πέρασμα της και μας καθάριζε. Έτσι όπως τα δάκρυα που δεν καθαρίζουν μόνο τα μάτια αλλά και την ψυχή, όταν πηγάζουν από την μετατόπιση του νου μας, της ταξινόμησης δηλαδή της συνείδησης των όσων έχουμε ζήσει. Όλα δεν βρίσκονται όμως στην συνείδηση μας έχουμε και αυτά που βρίσκονται στο υποσυνείδητο μας, έξω από τον κόσμο, το οποίο πιστεύεις ότι γνωρίζεις. Στην συνείδηση μας είναι μέρα, στην άλλη πλευρά νύχτα, ο μισός κόσμος κοιμάται και ονειρεύεται, ο άλλος μισός ξυπνάει και πηγαίνει να εργαστεί. Ο μισός εγκέφαλος μας ονειρεύεται και φαντάζεται, το άλλο μισό δίνει λογική και οργανώνει. Ο άνθρωπος απελευθερώνεται, ανοίγει χώρο μέσα του, γιατί ο λόγος που φανερώνει την αλήθεια μας απελευθερώνει με το φως του από την κατάσταση της μάζας και του κοπαδιού, απ’ την ασυνειδησία μας. Πόσα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, κάθε στιγμή σε όλο τον κόσμο, τα οποία φτιάχνουν την πραγματικότητα μας, την ζωή μας.
Ας πούμε ότι είμαστε κάτοικοι μιας πόλης, την οποία θα την απλώναμε και θα την φαρδύναμε τόσο όσο η προέκταση της να αγκάλιαζε όλο τον πλανήτη, που τα κράτη θα ήταν δήμοι αυτής της πόλης, γιατί πρώτα απ’ όλα είμαστε άνθρωποι και μετά παίρνουμε χαρακτηριστικά και σαν πρόσωπα αλλά και σαν ομάδες. Εάν κοιτάζαμε με προσοχή αυτή την πόλη που φτιάξαμε θα παρατηρούσαμε πως όσο ευτυχισμένος κι αν είσαι εσύ, όσο με προσοχή και να προστάτευες το εαυτό σου δεν έχει αξία αν βλάπτονται όλοι οι υπόλοιποι και σαν συνέχεια ο πλανήτης πάνω στο οποίο ζούμε. Ενωνόμαστε καθημερινά με στοιχεία ή διακρίσεις στα οποία δεν έχουμε γνώσεις, τα έχουμε πάρει όμως σαν υπαρκτά. Συμμετέχοντας σε μια δημιουργία που δεν γνωρίζουμε τι είναι. Όλα ενώνονται σε αυτή τη θάλασσα καθώς ανακατεύονται. Τι είναι; Μήπως το χέρι μιας μητέρας που κουνάει την κούνια ή ένα μεγάλο καζάνι που μέσα του κάτι μαγειρεύεται. Κάτι όμως είναι σίγουρο, ο άνθρωπος ο ίδιος αποτελείται από 72% νερό όσο περίπου και η θάλασσα με τη στεριά. Χρειάζεται να προχωρήσει για να θυμηθεί πως δεν είχε αρχίσει εκεί στο σκοτάδι που νόμιζε, αλλά πως υπήρχε αναγκαιότητα να προχωρήσει μέσα απ’ αυτό, για να έρθει σε αυτή την παραλία και το ξημέρωμα να απελευθερωθεί από τις ακτίνες του ηλίου σαν ουράνιο τόξο, που φανερώνει τα χρώματα του φωτός.
Η ζωή της είναι αληθινά περίεργη και ακατανόητη πολλές φορές και για την ίδια. Οι άνθρωποι την αγαπούν αλλά ακόμα δεν ξέρουν πως, θέλουν να έχουν για τον εαυτό τους κάτι για το οποίο δεν εργάστηκαν και έτσι την χάνουν. Είναι δικά μας αυτά τα οποία μπορούμε και μοιραζόμαστε με άλλους με αγάπη και σεβασμό. Ένα μήλο επειδή το ακουμπάς δεν σημαίνει ότι δοκίμασες και την γεύση του, χρειάζεται να το δαγκώσεις, να το μασήσεις στο στόμα σου, να το καταπιείς, να το δοκιμάσεις εσύ ο ίδιος. Πόσα χρόνια ή αιώνες χρειάστηκαν έως και σήμερα για να μιλάμε για μήλα και να μεταφέρουμε την ουσία γι’ αυτό το οποίο μιλάμε. Τα λόγια είναι όπως τα καράβια, που στα αμπάρια τους είναι φορτωμένα με την νόηση των σκέψεων μας, των συναισθημάτων μας, των έργων μας, είναι ήχοι βγαλμένα από το πιο τέλειο όργανο μουσικής, το λάρυγγά μας.
Το κλειδί είναι η Αγάπη, το φως της όμως σε τυφλώνει γιατί τα μάτια δεν είναι μαθημένα ακόμα. Εστιαζόμαστε σε όλα αυτά που πιστεύουμε πως έχουν αξία για μας, μην δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό να αλλάξει και να συμμετάσχει συνειδητά σε αυτή την ευκαιρία που μας δίνεται για να το κάνουμε εφικτό βάζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και όλα τα καλά του κόσμου να είχα χωρίς αγάπη τίποτα δεν θα ήμουν, λέει ο σοφός Λόγος.
Αυτά βίωνε και αισθανόντανε ανύμπορη ακόμη. Πως μπορούσε να ανοίξει την καρδιά της, όπως τότε εκείνος ο κόκκος άμμου, χρειάστηκε να μπει μέσα της να την αλλάξει και να την μεταμορφώσει σε μια Πέρλα; Όφειλε να εργαστεί με τον εαυτό της και αυτό την φόβιζε πιο πολλή. Είχε ζήσει τόσες δυσκολίες και δεν ήταν ακόμη έτοιμη να δώσει ξανά όλο τον εαυτό της. Ήταν σίγουρη όμως πως όλα αυτά που πέρασε λίγο λίγο με την σειρά από κάτι της είχανε πάρει. Αλλά δεν μπορούσε να δεχθεί, να πιστέψει πως μετά απ’ όλο αυτό το ταξίδι, το μάθημα ήταν να αρπάζεις κάτι απ’ τους άλλους για να ολοκληρωθεί.
Ανοίγει τα μάτια και το βλέμμα της χάνεται εκεί που ενώνεται ο ουρανός και η θάλασσα, λιωμένη σε άπειρα χρώματα.
Μια εσωτερική φωνή έρχεται για να τις καθαρίσει τις σκέψεις.
Γιατί χρειάζεται οπωσδήποτε, τώρα που αισθάνεται πως έχει μεγαλώσει, να θυσιάσει εκείνη την κοπέλα που είναι. Αύριο θα έχει μεγαλώσει κι άλλο και μήπως θα χρειαστεί να θυσιάσει και αυτό που είναι σήμερα. Είμαστε όλα όσα ζήσαμε. Οι μνήμες μας είμαστε εμείς, όσα περάσαμε για να φτάσουμε ως εδώ. Εκείνη η σπίθα, όταν αγαπήσαμε για πρώτη φορά, είναι που μεγαλώνει και γίνεται φωτιά παρόλο που πολλές φορές αλλάζει μορφή και εκδήλωση. Για θυμήσου, ερωτευμένη εργαζόσουν και κατάφερνες να ξεπεράσεις τα εμπόδια και τις δοκιμασίες στις οποίες βρισκόσουν.
Οι προσπάθειες μας έρχονται απ’ την δύναμη της θέλησης για να φτάσουμε στον στόχο μας. Δικαιολογώντας πολλές φορές τον τρόπο, δηλαδή τον δρόμο που διαλέγουμε, ο οποίος αν δεν σε πηγαίνει στον προορισμό σου, όσο και να σου αρέσει, είναι λάθος δρόμος. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις ξεκαθαρίσει όχι μόνο τον στόχο αλλά ούτε την αφετηρία σου, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις που πας εάν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι. Παρόλα αυτά οφείλουμε να έχουμε υπόψην μας πως από τα λάθη μαθαίνουμε. Επιστρέφουμε λοιπόν ξανά ρωτώντας τον εαυτό μας ποιος είναι αυτός που θέλει και γιατί. Είναι τα κίνητρά μας, που μας ωθούν και η λογική που μας πηγαίνει. Η νόηση της συνείδησης μας. Είναι η συνείδηση που εξελίσσεται καθημερινώς και χρειάζεται να ενεργεί, να επιλέγει αναγνωρίζοντας την φύση της.
Επιλέγουμε ελεύθεροι άραγε; Πως μπορούμε να το πιστέψουμε όταν δεν έχουμε αποδεχθεί ακόμα τον εαυτό μας, όταν δεν εργαζόμαστε για την φανέρωση και αποκάλυψη του, πως θα τον αναγνωρίσουμε για να είμαστε ευσυνείδητη με τις επιλογές μας.
Προσπαθούμε να βρούμε την ζωή κάπου εκεί έξω και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται μέσα μας. Όλα αυτά προέρχονται από τον φόβο του ανθρώπου να επιλέξει ελεύθερα, και ζητάει για τις επιλογές τους την ευθύνη να το έχουν άλλοι.
Όλα μπροστά της αλλάζανε και γίνονταν διαυγή. Τίποτα δεν ήταν έτσι όπως το είχε αφήσει. Κάθε στιγμή όλα αλλάζουν, κινούνται, αναπνέουν. Έχουν την θέση τους και συνεργάζονται με χαρά και αρμονία. Ενώ εμείς τρέχουμε και χανόμαστε στα κενά μας.
Χωρίς να θέλει να διακόψει τον ρυθμό της ζωής σ’ αυτά που άκουγε ξεκίνησε να λέει:
“Πως μπορείς να σταθείς στα πόδια σου μπροστά στο κύμα του ωκεανού που έρχεται και με φόρα πέφτει πάνω σου; Σε κομματιάζει λες και με μανία θέλει να σε διαπεράσει. Όταν περάσει ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου αλλά δεν είναι ο ίδιος.
Ο κομματιασμένος εαυτός δεν έχει την συνείδηση να φέρει πίσω αυτά που ζούσες πριν. Και γιατί να το κάνει; Αυτός προχωράει, εξελίσσεται. Σαν έρωτας χρειάζεται να υψωθείς με τα φτερά του και αγάπη να γίνεις και με έλεος να αγκαλιάσεις όλα τα κομμάτια σου που ταξιδεύουν άπειρα και τότε μια νέα συνείδηση που από την αλήθεια ενεργοποιείται σε απελευθερώνει.
Η κρίση στην οποία μπαίνει ο εαυτός μας έρχεται σαν αποτέλεσμα της μετατόπισης του νου, καθώς εμείς οι ίδιοι κάνουμε την ζωή πιο δύσκολη ακόμα, και απ’ ότι δεν μας αρέσει, λέμε ότι είναι άδικο. Πως θα προχωρήσει ο άνθρωπος τόσο που έχει βαρύνει κλείνοντας τα φτερά τις καρδιάς του. Σίγουρα αυτό δεν γίνεται με εξαναγκασμό αλλά με μια κατάσταση ελεύθερης επιλογής. Τότε συνειδητός και με ελεύθερη αυτοδιάθεση συμμετάσχεις στην Χριστοποίηση και Θέωση του ανθρώπου. Η Ανάσταση του ανθρώπου είναι γεγονός, εσύ ακόμα δεν μπορείς να το πιστέψεις. Ψάχνεις για το θαύμα, τη στιγμή που συμβαίνει καθημερινά μπροστά σου, μέσα σου.
Ξύπνησε νωρίς το πρωί και κατέβηκε στην παραλία ξυπόλυτη. Αισθανόταν πιο ελεύθερη καθώς οι πατούσες της ακούμπαγαν τους κόκκους της άμμου, άρχισε να αισθάνεται τον παλμό και τις δονήσεις της γης. Τα πάντα ήταν ζωή, επικοινωνούσε μαζί της και όχι μόνο, αλλά όλα αυτά τα κύματα διεισδύαν στο σώμα της. Ελεύθερη τα καλοδεχόταν να την πλημμυρήσουν και στο πέρασμα τους έδινε κατανόηση, τους έδινε απ’ την ζωή της με την ίδια προσοχή όπως η φύση για τις μορφές της. Είχε ξυπνήσει νωρίς για να συναντηθεί με όλες τις φίλες κι αδελφές της καθώς ήθελε αυτά να μοιραστεί.
Ο Δάσκαλος δίδει την σκάλα, σε μαθαίνει ν’ ανεβαίνεις, είναι ο ίδιος που κάνει εφικτό αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν απόμακρο και αδύνατο. Τι είναι ο Θεός ρωτάμε πολλές φορές; Να δούμε πρώτα από όλα, αν υπάρχει Θεός, γιατί αν υπάρχει μπορούμε και να το αποδείξουμε. Ο Θεός δεν υπάρχει, ο Θεός Είναι, τότε, όταν Τον κάνεις εσύ Παρών με τα έργα σου. Είναι ένα εσωτερικό βίωμα των προσωπικών σχέσεων μαζί Του, γιατί κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του για κάποιον άλλον, ο καθένας οφείλει να κάνει τις δικές του προσπάθειες. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ελευθερία έχουμε απ’ τον Δημιουργό μας. Είμαι ελεύθερος να κάνω τα πάντα αλλά όχι με ιδιοτέλεια. Ανάλογα με την συνείδηση που έχουμε παίρνουμε στάσεις και αποφάσεις. Τι τον συμφέρει σήμερα τον άνθρωπο, η αλήθεια, ή απλώς προσπαθεί να βρει αίτια για να δικαιολογήσει την κατάστασή του, κατάσταση η οποία δεν αφήνει την συνείδησή του να ξυπνήσει κρατώντας την σε ύπνωση, κάνοντας τα πράγματα μηχανικά. Ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, αλλά για να το ζήσεις Τον δέχεσαι ως Υιός και Θυγατέρα Του, ανοίγοντας χώρο μέσα σου. Αν δεν μπορείς να το εκδηλώσεις σε κοινωνία αγάπης να το μεταφέρεις και να το βιώσεις και με άλλους, το βίωμα αυτό δεν ολοκληρώνεται. Ο άνθρωπος οφείλει να είναι αυτό το οποίο λέει, διαφορετικά τα λόγια του είναι άδεια, όπως ένας τρομπετίστας ο οποίος ακούει τις νότες μόνο με τα αυτιά του, και δεν έχει ακούσει τους ήχους της στην ψυχή, στον νου, στο σώμα, στην ζωή του, γι’ αυτό και η μελωδία του, τίποτα δεν σου ξυπνάει. Βιώνωντας αυτό το κενό, προσπαθούμε να το γεμίσουμε με διάφορα πράγματα τα οποία μας κινούν όλο και περισσότερο, αλλά δεν καταφέρνουν να το γεμίσουν. Έτσι προχωράμε σ’ έναν δρόμο που σιγά σιγά χάνει τις αξίες του, υποβιβάζοντάς τον μέσα μας. Αυτόν τον υποβιβασμό, τον ζούμε φτιάχνοντάς τον με τον νου μας και τα συναισθήματά μας. Έτσι στεγνώνουμε από οράματα και έμπνευση που είναι η χαρά του πνεύματος. Από ποιο πνεύμα πηγάζουν οι ιδέες μας; Ο Δρόμος μας έχει δοθεί, εμείς οφείλουμε να τον περπατήσουμε και να συμμετάσχουμε συνειδητά σ’ αυτόν τον Δρόμο της Επιστροφής. Ο Δρόμος είναι η Χριστοποίηση και η ολοκλήρωση, η Θέωσή μας. Πως μπορούμε να αποδείξουμε την παρουσία του Θεού, όταν λέμε ο Θεός είναι Άπειρος; Πως μπορούμε να δώσουμε μια μορφή σ’ αυτήν την Απειρότητα για να την εξηγήσουμε και να την εκδηλώσουμε με λόγια. Ζούμε μέσα σε μια αρμονία που τα πάντα είναι βαλμένα με Σοφία. Γαλαξίες που τρέχουν, γονιμοποιούνται και γονιμοποιούν, γεννιούνται και πεθαίνουν, παντρεύονται και χωρίζουν. Τι το κρατάει όλο αυτό; Tίποτα δεν χάνεται και όλα αλλάζουν. Είναι η Αγάπη απ’ όπου πηγάζουν τα πάντα και επιστρέφουν στη συνέχεια καθώς η εξέλιξη μοιάζει με σπείρα στην οποία τα πάντα γυρίζουν από εκεί που αρχίσανε. Για ποιο λόγο ζει ο άνθρωπος; Τρέχει μια ολόκληρη ζωή μέσα σε μια αρένα παλεύοντας με τις δυσκολίες που συναντάει στον δρόμο του. Μήπως απλά για το εγώ του, δεν είναι πολλή φασαρία για το τίποτα. Χάνουμε το μεγαλύτερο κομμάτι όταν καθόμαστε στην επιφάνεια ή όπως λέει ο λαός, για τα μάτια του κόσμου. Πολλές φορές από ότι φαίνεται μπερδεύουμε τα φαινόμενα με τα αίτια.
Είχε έρθει σ’ αυτήν την παραλία για να συγκεντρωθεί με τις υπόλοιπες πέρλες γιατί ήθελε να μοιραστεί αυτά τα λόγια, αυτή ήταν η αιτία που ξύπνησε το πρωί. Ο λόγος αυτής της αιτίας ήταν όλα όσα είχε βιώσει ακούγοντας μέσα της αυτόν τον Λόγο. Ο Λόγος όμως δεν είναι αιτία, αλλά η αρχή των όσων είχε ζήσει, είναι ο Λόγος που ενεργεί στην λογική μας, στα αίτια και στην συνείδησή μας. Έτσι, όταν αρχίζουμε να ακούμε τον Λόγο και να συμμετέχουμε στην φανέρωσή του ως πνεύμα, ψυχή και σώμα, τότε μας φανερώνει την Πηγή. Γι’ αυτό οι άνθρωποι βρίσκονται ανήμποροι να αποδείξουν στον εαυτό τους την παρουσία του Θεού. Γιατί ο Θεός βρίσκεται εκεί που ο άνθρωπος δεν τον δέχεται, μέσα στον άνθρωπο. Ο Λόγος είναι Δημιουργός, Πηγή κάθε ύπαρξης, είναι η αιτία της αιτίας, είναι ο ίδιος ο Θεός που φανερώνεται στον κόσμο.
Πόσο σίγουροι είμαστε πως αν μας δινόταν η ευκαιρία να ξεκινούσαμε άλλη μια φορά δεν θα κάναμε τα ίδια λάθη; Πως μπορούμε να πιστέψουμε ότι εξελισσόμαστε και προχωράμε σε σωστό δρόμο, όταν δεν μετατοπιζόμαστε σ’ αυτά που κάνουμε κάθε μέρα; Βρισκόμαστε σαν παγωμένοι και ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι προχωράμε και είμαστε ζωντανοί. Να μετατοπίζεσαι συνεχώς, είναι μια ατέρμονη ροή. Είναι μια άλλη ζωή για την οποία χρειάζεται να εργαστείς για να την ζήσεις. Ποιος ξέρει για πού ταξιδεύουμε μετά τον θάνατο. Ελπίζουμε σ’ έναν παράδεισο που δεν μπορούμε να αποδείξουμε, τρέχουμε για την εξασφάλιση ενός εισιτηρίου κομμένου και ραμμένου στις ορέξεις μας. Φτιάχνουμε μια κόλαση κατάλληλη για όλους αυτούς που δεν μας αγαπάνε. Αναλωνόμαστε καθημερινά σε πόλεμο ο ένας με τον άλλον, ξοδεύουμε τις ενέργειές μας, διαλύουμε την προσοχή μας, ανήμποροι να συγκεντρωθούμε και στην συνέχεια αισθανόμαστε ανασφαλείς σε κατάσταση φόβου που επιρεάζει το χτύπημα της καρδιάς σπρώχνοντας τον νου να δημιουργεί αυτό το οποίο φοβάσαι.
Αυτά και πολλά άλλα τα διηγείται η Πέρλα αλλά εμείς δε δίνουμε σημασία στη φωνή της, σίγουροι ότι όλα τα έχουμε κάνει καλά. Χάνουμε μέσα μας αυτό το οποίο έχουμε αρνηθεί, αυτό το οποίο έχουμε αφήσει έξω απ’ τον κόσμο μας. Το ένα κομμάτι μας ζει υπό νόμον, το άλλο υπό Χάρητος. Δεν μπορείς να αφήσεις έξω απ’ τον εαυτό σου τη δικαιοσύνη, την οποία οφείλεις να εξασκείς όχι απλά για μια ισορροπία λειτουργική αλλά μια δικαιοσύνη η οποία πηγάζει απ’ το έλεος. Δηλαδή το Θείο Δίκαιο, το οποίο σου μαθαίνει αυτή η εσωτερική φωνή της Μητέρας μας. Τη βρίσκουμε παντού από παιδιά, παρούσα στα πάντα, στον παιδικό σταθμό, στις φίλες με τις οποίες παίζαμε και με μεγάλη έκπληξη αντιδρούσαμε όταν ανακαλύπταμε τη ζωή και γνωρίζαμε τον εαυτό μας. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να φυλαγόμαστε, φτιάχνοντας ένα κάλυμμα δουλεμένο με προσοχή απ’ το ίδιο μας το είναι. Προσπαθούμε να μάθουμε να δίνουμε μια εξήγηση σε όλα, ανάλογα με το σύστημα που έχουμε αποδεχτεί. Ζούμε από παιδιά το μάγκωμα των συναισθημάτων μας, δεν πρέπει να πούμε αυτό που σκεπτόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε, μας μαθαίνουν να κρυβόμαστε και να δεχόμαστε παθητικά την πλάνη μας, πώς να κλείνεις την καρδιά γιατί ο λόγος της προβλήματα βγάζει. Από παιδιά ζούμε την εγκατάλειψη. Πρέπει να κοιμηθείς το μεσημέρι γιατί κοιμούνται οι άλλοι, πρέπει να φας γιατί τρώνε οι άλλοι, κι εσύ πάντα να ακολουθείς για να είσαι με τους άλλους κι όχι μ’ αυτό που θες εσύ. Η επιμονή συνεχίζεται και με μεγαλύτερη πίεση όταν φτάνουμε στο σχολείο. Απαγορεύεται κάθε εισήγηση που δεν υπάρχει στο βιβλίο. Στα πρώτα θρανία σου φαίνεται παράξενο πώς άνθρωποι που σου μαθαίνουν τα μυστικά της ζωής, αισθάνονται ήδη ξεχασμένοι από εκείνη. Παρόλα αυτά, εκείνοι δεν έχουν ανάγκη από τις κρίσεις μας, το αντίθετο, αγάπη θέλουν. Δεν ξεχνιούνται τα πρώτα γράμματα που έγραψες με το χέρι σου, η χαρά που έζησες, ο πολλαπλασιασμός και η πρόσθεση των αριθμών, η έκπληξη που έβρισκες καθώς ανακάλυπτες αυτή τη νέα εμπειρία.
Η πρώτη φίλη σου στο θρανίο, την οποία αγάπησες πολύ, χωρίς να σκέφτεσαι το γιατί, ήταν η φίλη του θρανίου σου κι αυτό για σένα τα έλεγε όλα. Κατάφερνες να της εκμυστηρευτείς τα μυστικά που με προσοχή φύλαγες στη φαντασία σου, μάθαινες να φιλάς τα μυστικά της και πολλές φορές -γιατί όχι- χρειαζόταν να τα κερδίσεις. Εκεί στη μεγαλύτερή σου στενοχώρια, αθώα ερχότανε και έφτανε να της ανοίξεις την καρδιά κι όλα γινόντουσαν ελαφρότερα. Μια τέτοια πριγκηπέσα σαν ιππότη σε έβλεπε, πάντα έτοιμο για να τη σώσεις απ’ τον κίνδυνο. Η ζωή τρέχει γρήγορα κι εσύ αισθάνεσαι ακόμα πιο ανήμπορος, για να δώσεις εξηγήσεις σε όλα όσα σου συμβαίνουν. Συμβαίνουν χωρίς να σε ρωτάνε, λες και είναι προγραμματισμένα, πριν ακόμα εσύ φτάσεις. Οι διάφοροι ρόλοι που σου σερβίρουν, κι άλλοι τόσοι στους οποίους μπερδεύεσαι εσύ, ένα μακρινό ταξίδι από λιμάνι σε λιμάνι, όλα με τη σειρά τους αφήνουν βιώματα και μνήμες. Κι όλα αυτά γιατί; Για να κρυφτούμε άραγε πιο βαθιά μέσα μας ή να απελευθερωθούμε από κάθε σκεπτομορφή; Βρισκόμαστε, χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα σε ένα καβούκι, το οποίο εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε για την προστασία μας. Δεν γεννιόμαστε για να ζήσουμε μέσα σε καβούκι αλλά για να απελευθερωθούμε από αυτό. Ξεχνάμε με το πέρασμα των χρόνων την καθαρότητα, την ειλικρίνεια, τη στοργή με την οποία ζούσαμε, και όλα αυτά γίνονται απαγορευμένα σαν αδυναμίες. Η ζωή μετατρέπεται σε θηρίο, δείχνοντάς σου τα νύχια κι αισθάνεσαι πιο μόνος ακόμα σ’ ένα ξένο κόσμο. Έτσι χάνουμε την επαφή και την επικοινωνία με αυτό που σε κάθε δυσκολία ή εμπόδιο βρισκόταν δίπλα μας. Το περίεργο είναι ότι, παρόλο που όλοι το γνωρίζουμε, δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Χρειάζεται να προχωρήσουμε και να βγούμε από το σκοτάδι, μόνο που στο φως φαίνεσαι, δεν μπορείς να κρυφτείς. Κι εδώ γεννιέται η ερώτηση, τι έχουμε να κρύψουμε; Γιατί , μια που δεν βρίσκουμε μέσα μας τίποτα για το οποίο μας κάνει να ντρεπόμαστε αλλά έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας με τα προβλήματα και τα λάθη μας κι έχουμε απελευθερωθεί από τις κρίσεις, έχουμε συγχωρέσει τον εαυτό μας και τον έχουμε αγκαλιάσει με αγάπη, έχουμε εργαστεί για να προχωρήσουμε, τότε τι μας εμποδίζει κι ακόμα δεν το ζούμε; Τόσο βαθιές είναι οι ρίζες μας, που φαίνεται ότι δεν έχουν τελειωμό, τόσο βαθιές οι πληγές κι ο φόβος ριζωμένος στη χαμένη μας μνήμη. Αλήθεια, ο άνθρωπος έχει περάσει πολλά στη ζωή του, κομμάτια τα οποία δεν θέλει να τα θυμάται κι αυτό μας δημιουργεί σύγχυση. Λείπουν ακόμα κομμάτια απ’ τον καθρέφτη για να μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου καθαρά. Πού θα βρούμε αυτά τα κομμάτια που μας λείπουν; Εκεί που τα ‘χουμε ξεχάσει, στους κρύους και σκοτεινούς κόσμους της έλλειψης γνώσης μας και της έλλειψης αγάπης. Ποιος θέλει όμως να δει τα κενά του, ποιος τα δέχεται; Ποιος θέλει να τα γνωρίσει, σίγουρα μας αρέσουν οι έπαινοι κι όλα αυτά τα οποία μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά.
Τώρα, χωρίς να έχει σημασία το πότε, γιατί όλα τώρα μαγειρεύονται, ντυμένος με πανοπλία και κρυμμένος πίσω από τους τοίχους του κάστρου, περιτυλιγμένος από την ασφάλεια, πόσο θέλω να σ’ αγκαλιάσω κι όχι να σου πω απλά σ’ αγαπώ αλλά να το ζήσουμε με όλο μας το είναι, αλλά αυτό δε συμβαίνει πια. Εσύ έρχεσαι πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές, όταν εγώ φοράω πανοπλία. Πώς μπορώ να την πετάξω και να σου δοθώ ολόκληρος; Φανερώνω για άλλη μια φορά την αμφιβολία μου, σίγουρος ότι δεν με καταλαβαίνεις και δε με αισθάνεσαι. Εσύ χαμογελάς γλυκά ατάραχη γι’ αυτό το οποίο ζητάς. Είναι η αγάπη μου που σε καλύπτει, πάντα μαζί ήμασταν, δε θυμάσαι τη φωνή μου; Ελευθερώσου αγάπη στην αγκαλιά μου, γιατί εγώ η ψυχή σου είμαι η ασπίδα σου.
Σκοτάδι έχει στη μήτρα της μητέρας μας για τη συνείδησή μας, αλλά έρχεται μια μέρα και θυμάσαι τους άπειρους ήχους και τα διάφορα χρώματα, ένας κόσμος απ’ τον οποίο έρχεται μια μέρα να απομακρυνθείς, συνοδευμένος απ’ τη φωνή «γεννήθηκε, ήρθε στο φως», για να μάθεις αργότερα το νόημά τους. Καλωσήρθες καρπέ της αγάπης, δώρο για το οποίο δυσκολεύεσαι στον εαυτό σου να δώσεις εξηγήσεις. Δώρο κι εσύ που με ξυπνάς για άλλη μια φορά ακόμα, έτοιμη για να κάνεις εφικτό το ανήμπορο.
Η πόρτα ανοίγει από μέσα προς τα έξω, για να απελευθερωθείς και να ζήσεις το εδώ και τώρα. Πόση αγάπη ζούμε όταν η φωτιά της δε ζεσταίνει ούτε εμάς και στις πρώτες δυσκολίες βιώνουμε το κενό που μας αφήνει; Ένα κενό το οποίο δεν μ’ αφήνει να αναπνέω, να γεμίζω με οξυγόνο και να αισθάνομαι μέσα από όλο μου το σώμα να φτάνει μέχρι κάτω, στις φτέρνες μου. Απ’ ότι φαίνεται την αγάπη την κρατάω μόνο στην καρδιά μου, σαν να φοβάμαι ότι άμα την αφήσω ελεύθερη θα την χάσω. Αυτό το κενό πόσο γλυκό μου φαίνεται τώρα, που συνειδητοποιώ τα κενά μου και πόσο έχω περιορίσει αυτήν που είναι η ίδια η ελευθερία. Τώρα που τα λόγια μου μπορούν να φανερώσουν την κατάστασή μου, αγάπη οδήγησέ με στο δρόμο σου και μάθε με τα μυστικά σου. Προσπάθησα κι εγώ τώρα να δώσω μια εξήγηση στη ζωή, προσπάθησα να σου δώσω ένα μέτρο. Και όλα αυτά για να έρθω εδώ μπροστά σου. Μάθε με αγάπη. Δίνεσαι παντού, μπαίνεις εκεί που βρίσκεις χώρο και φτιάχνεις εκεί που τίποτα δεν υπάρχει. Άπειρες οι μορφές σου, που φανερώνονται κι εμπνέουν τη ζωή, που από τον πόνο θεραπεύει. Εσύ που δε ζητάς μόνο καλούς μεταδότες αλλά ευσυνείδητους ανθρώπους, δραστήριους ως ένα μαζί σου.
Μεγάλωσε η φίλη μου ζώντας όλες τις ηλικίες. Απογοητεύτηκε από την αγάπη με τις επιλογές που έκανε. Τα πράγματα δεν πήγανε έτσι όπως η καρδιά της έλεγε. Βίωσε το βιασμό στα όνειρά της. Έζησε όπως εκείνα τα λουλούδια στο λιβάδι του βουνού, να πατιέται απ’ την μπότα του κυνηγού, αισθάνθηκε παρατημένη σαν τα πουλιά που ταξιδεύουν και δεν μπόρεσαν τα φτερά να τα κρατήσουν στο ταξίδι. Πολλές φορές όμως χρειάστηκε να συνεχίσει και μ’ ένα παιδί ακόμα στην αγκαλιά της, βαρύ φορτίο για να το σηκώνεις μόνος σου. Για εκείνη δεν υπάρχουν έπαινοι, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στο πάθημά της και δεν καταφέρνουν να λαμβάνουν απ’ το μεγαλείο της. Παρόλα αυτά τίποτα δε χάνεται. Η αλήθεια αργεί αλλά δεν ξεχνάει. Μια τέτοια γενναία γυναίκα ανοίγει το δρόμο με τα έργα της. Δεν είναι τα έργα αυτά που μας κρίνουν; Όσο και να προσπαθούμε να τα μεταφέρουμε όπως μας συμφέρει άδικα, γιατί τα πάντα πηγαίνουν εκεί που ανήκουν. Η ίδια η ενότητα του ανθρώπινου είναι, από την οποία βγήκαμε όλοι και που συνειδητοί γυρίζουμε, προνοεί για όλους και για όλα. Ακίνητη δικαιοσύνη απ’ τον υπέρτατο νόμο της Αγάπης που βοηθάει όλους εκείνους οι οποίοι θυσιάζονται υπηρετώντας τον άνθρωπο σε όλα τα πεδία. Σήμερα γνωρίζουμε πως πολλές μητέρες βιώνουν την εγκυμοσύνη τους σαν μια αμαρτία, την οποία πρέπει να ξεχρεώνουν όλη τους τη ζωή. Είμαστε άνθρωποι; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, χρειάζεται να γνωρίσουμε βαθύτερα και να συνειδητοποιήσουμε τι είναι άνθρωπος. Οι πόνοι κι όλες οι δυσκολίες μας σπρώχνουν να βρούμε μέσα στον εαυτό μας νέες δυνάμεις. Μην ξεχνάς ότι μετά από εννέα μήνες μεταλλαγές όχι μόνο στο σώμα σου αλλά σε όλα όσα είσαι, μετά από πόνο, γεννιέται μια νέα ζωή. Γιατί πρέπει να είναι έτσι, δεν μπορούμε να μάθουμε αλλιώς; Και βέβαια μπορούμε, αλλά πώς θα απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά που μάθαμε λάθος και πράξαμε λάθος, ριζωμένα βαθιά στο νου, στα συναισθήματα και στη συνείδησή μας. Πώς μπορούμε να απελευθερωθούμε από τη βαριά γνώμη της κοινωνίας για τον εαυτό μας; Το τι λέει ο κόσμος τώρα είναι μια φράση ριζωμένη βαθιά μέσα μας. Οι γνώμες, οι σκέψεις, οι κουβέντες είτε θέλουμε να τους δώσουμε σημασία είτε όχι, επηρεάζουν την δημιουργία της ζωής μας. Κάνουμε την επανάσταση σε μια ηλικία που το μόνο που γνωρίζουμε κι αποδεχόμαστε είναι ότι δεν μας αρέσει αυτό που μας περιβάλλει, τα όσα μας προσφέρει η ζωή κι ο κόσμος που φανερώνεται. Θα δώσω ένα παράδειγμα, το οποίο όλοι θα το καταλάβουμε ότι είναι πράγματα που τα έχουμε ζήσει. Ελεύθερος απ’ ότι φαίνεται είναι κι εκείνος ο οποίος δεν άφησε τίποτα που να μην κάνει, όταν του δόθηκε η ευκαιρία για να φτιάξει τη ζωή του.
Ας φέρνουμε στο νου μας τους πολιτικούς μας, οι οποίοι χρησιμοποιούν την εξουσία που τους δίνεται από ένα σύστημα το οποίο έχουμε αποδεχτεί και ψηφίζουμε σύμφωνα με την ελεύθερή μας βούληση. Μετά από μια αρκετά μεγάλη περίοδο, με πολλά σενάρια και σκάνδαλα, σήμερα όλοι έχουμε σχηματίσει την πεποίθηση για τους πολιτικούς και την πολιτική. Πόσο ελεύθερος τελικά είναι ένας άνθρωπος μ’ ένα τέτοιο φορτίο στην πλάτη του, πόσο υπεύθυνος είναι πιστεύετε γι’ αυτό το πρότυπο που φτιάχνουν στην κοινωνία που ζούμε; Πόσο μπορεί να προχωρήσει μπροστά μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κυβέρνησή της δεν σκέφτεται και δεν εργάζεται για εκείνη, αλλά ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό της μ’ όλους τους τρόπους, φυλαγόμενοι κι απ’ τον ίδιο τον νόμο. Μη μας φαίνεται παράξενο εάν πούμε ότι ζούμε σ’ έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα, την οποία φτιάχνουν και προσπαθούν να επιβιώσουν παίρνοντας αποφάσεις για τη ζωή όλων μας. Όλα αυτά τα ξέρουμε, παρόλα αυτά τα έχουμε αποδεχθεί σαν φυσικά. Δεν είναι αυτό παράλογο; Ούτε η λογική δεν το δέχεται, παρόλα αυτά εμείς το δεχόμαστε. Αυτό που δε θέλουμε ακόμα να πιστέψουμε είναι ότι φτάνει που ξέρεις εσύ τι έχεις κάνει, και τότε το ξέρει όλος ο κόσμος, παρόλο που μπορείς να πιστεύεις ότι δεν σε είδε κανείς.
Είσαι ένας άνθρωπος, ο οποίος ζει στη σκιά, τη στιγμή που σου δόθηκε η ευκαιρία να βγεις στο φως. Για όλα αυτά όμως δεν είσαι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό σου αλλά για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που κρατάς ακόμα στο σκοτάδι, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες. Δεν πιστεύω ότι σκανδαλιστήκατε με όλα αυτά, αντιθέτως θα έλεγα ότι δεν γνωρίζετε ούτε αυτά τα οποία ζείτε. Παρόλα αυτά, συνεχίζω μ’ αυτούς που θέλουν και καταλαβαίνουν τα όσα λέω. Φίλοι μας, που μέχρι χτες μεγαλώσαμε μαζί, ξεχάσανε ποιοι είναι, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στη λάσπη λόγω των πράξεων και των επιλογών τους, κι εκείνοι απ’ ότι φαίνεται για χάρη της ασφάλειας που δίνει το χρήμα, θυσίασαν τόσο ελαφριά και πρόδωσαν τα ίδια τα συναισθήματα και την ψυχή τους. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτό το οποίο δεν τιμούμε και δεν αξιολογούμε σωστά, το χάνουμε. Και σίγουρα εδώ η τιμή δεν είναι χρήμα, γιατί δεν αγοράζονται όλα.
Δείτε ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια η οποία δεν έχει τις δυνατότητες να το βοηθήσει για να προχωρήσει. Με όλη τη μεγάλη του θέληση για να προχωρήσει, η ίδια ιδέα που έχει για τον εαυτό του, την οικογένεια, την κοινωνία αλλά και τ’ αντίθετο γίνονται γι’ αυτόν εμπόδια ή προωθητήρες. Η μαμά λέει στο κορίτσι της «το αγόρι σου να έχει λεφτά», χωρίς να την ενδιαφέρει με ποιο τρόπο τα κατάφερε. Κι έτσι, παρόλο που φτάνουν σε γάμο, η ζωή αυτών των ζευγών δεν είναι πιο ευτυχισμένη, έτσι όπως ελπίζανε. Τα ίδια τα κίνητρα, για τα οποία βρίσκονται μαζί, γίνονται εμπόδιο να προχωρήσουν.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι η οπτική γωνία απ’ την οποία βλέπουμε τα πράγματα έχει τη σημασία της. Σίγουρα η ζωή δεν έχει μόνο αυτά τα παραδείγματα. Για πού ταξιδεύουμε σαν πρόσφυγες στοιβαγμένοι σε ένα βαγόνι και πόσο συνειδητοί είμαστε να κινητοποιήσουμε το πνεύμα, την ψυχή, το νου, το σώμα να συνεργάζονται για μια κοινωνία στην αγάπη, που θα βοηθήσει τον άνθρωπο να απελευθερωθεί σε μια αληθινή ζωή, που θα μπορούμε να γνωρίζουμε τους νόμους και τις δυνάμεις της δημιουργίας και να τις χρησιμοποιήσουμε για την εξέλιξη σε όλα τα πεδία. Πώς θα μας φανερώνονται νέες ζωές, όταν δεν γνωρίζουμε και δε σεβόμαστε αυτές που έχουμε σήμερα; Πόσο μικροί ή μεγάλοι είμαστε, με τι το μετράμε; Έχουμε σταθεί πολλές φορές στη μοναξιά κι όταν ήμασταν περικυκλωμένοι από ανθρώπους που αγαπάμε. Ζούμε σ’ ένα σπίτι και πολλές φορές οι κόσμοι μας βρίσκονται έτη φωτός μακριά.
Για πού ταξιδεύουμε; Δίνουμε καθημερινές εξετάσεις, παρόλο που έχουμε αποφοιτήσει απ’ τα θρανία και παρόλο που έχουμε μεγαλώσει κάνουμε τα ίδια λάθη. Μάθαμε ότι η μητέρα της γνώσης είναι η επανάληψη, δηλαδή πολύ απλά μπορούμε να πούμε ότι όλα όσα επαναλαμβάνουμε ρέουν από μια κατάσταση πιθηκισμού που ζει τα πράγματα μόνο εξωτερικά, μη πηγαίνοντας μέσα. Θέλουμε να απελευθερωθούμε και σαν άτομα και σαν κοινωνία. Πιστεύουμε ότι φοβόμαστε το θάνατο αλλά αυτό που μας τρομάζει πιο πολύ είναι η ίδια η ζωή γεμάτη απρόοπτα. Ζούμε μια παγκόσμια κρίση η οποία ταρακουνάει τον κτισμένο μας κόσμο, τις ιδέες, την πίστη, την κρίση, την αγάπη, ζούμε σε μια περίοδο στην οποία γινόμαστε συνειδητοί ότι αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται μέσα μας. Ο λαός λέει «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» φανερώνοντάς μας καθαρά αυτή τη δύναμη που βρίσκεται μέσα μας, που ακόμα όμως δεν ξέρουμε να χρησιμοποιήσουμε.
